Strumień dobrej nowiny egoless.pl

Duchowość oznacza poszukiwanie głębszego, pełniejszego sensu ludzkiej egzystencji.. Naszym duchowym nieszczęściem jest poczucie ciągłego niespełnienia..

..w Kościele święci i grzesznicy są przemieszani ze sobą.. Znakiem naszej dojrzałości jest to, że potrafimy żartować z naszych niedoskonałości.. Należy w życiu wiary koncentrować się nie na osiąganiu doskonałości, lecz na Chrystusie.. Końcowy skutek naszych starań pozostawiamy Bogu.. Choćbyś nisko upadł, Bóg ciebie kocha i chce cię uratować.

Życie duchowe .. nie będzie mogło być zdrowe, jeśli nie stanie się nieustannym ćwiczeniem czujności.. Złudzeniem w świecie ducha jest przekonanie, że trzeba najpierw uporządkować się pod względem psychicznym, by móc żyć w świecie duchowym.. Logika Ducha widzi jako proste te sprawy, które my postrzegamy jako skomplikowane..

Należy dążyć do odkrycia, jaka tęsknota ukrywa się za określoną moją namiętnością.. U podstaw nałogu leży pragnienie odczuwania uczucia radości.. Celem życia duchowego jest, według mistyki średniowiecznej, czerpanie przyjemności z Boga, rozkoszowanie się Bogiem.

ks. Józef Pierzchalski SAC 

Więcej: Duchowość chrześcijańska

Mamy czasem taką pokusę myślenia, że dzisiaj trudności kościoła są największe. Nie są największe. Nie mówię, że jest prosto.. Kościół jest narzędziem, który Pan Bóg używa dla świata.

Największą trudność ewangelizacji sprawiają jej ludzie kościoła, którzy stracili gorliwość, nie mają ochoty na to, żeby ewangelizować. Być może jest tak, że największą próbą w kościele jesteśmy my sami.

Prześladowanie zewnętrzne na ogół kościół wzmacnia. 

Mojżesz nie był kwestionowany przez swój lud, jak wyprowadzał lud z Egiptu. Z kolei jak na pustyni zaczął tworzyć z nich naród, który ma zagospodarować wolność, ma teraz dostosować się do przykazań, czyli oni się muszą zmienić, nie warunki zewnętrzne – to był pierwszy moment kontestacji.

Zaczynamy stawiać opór prowadzeniu Bożemu, jak to prowadzenie Boże mówi – Ty się musisz zmienić.

abp Grzegorz Ryś

Bo jeśli człowiek nie wszystkie swoje sprawy wyjawia (szczególnie gdy chodzi o kogoś, kto żył poprzednio od dzieciństwa niewłaściwie) wystarczy,

że diabeł znajdzie w nim jedno przywiązanie do własnej woli, jedno obstawanie przy swojej słuszności, a już go przez to powali.

Bo kiedy diabeł widzi, że ktoś nie chce grzeszyć, to nie jest tak szalony w swoim pędzie do czynienia zła, by temu człowiekowi podsuwać na oślep coś jawnie grzesznego.

Nie powie mu „Idź cudzołożyć” albo „Idź kraść”. Wie bowiem, że tych rzeczy nie chcemy, więc o tym, czego nie chcemy, nie stara się nam mówić.

Ale wyszukuje w nas, jak powiedziałem, choćby jedną samowolę, choćby jedno obstawanie przy swojej słuszności; i tędy z łatwością nam szkodzi. Bo powiedziano także: Zły popełnia zło, gdy wmiesza usprawiedliwienie. Zły, to diabeł; i wtedy popełnia zło, kiedy podsuwa usprawiedliwienie, to znaczy uczy człowieka obstawać przy swojej racji.

Wtedy diabeł jest szczególnie silny, wtedy szczególnie szkodzi, wtedy najskuteczniej działa. 

Fragment z dzieła Pisma ascetyczne. O auotrze: Św. Doroteusz z Gazy (VI w.) 

Czytaj więcej: Ojcowie pustyni uczą: Własna wola

Żyjemy w bezustannych wątpliwościach i niewiedzy co do tego, jaka będzie wola Boża, ale nie co do tego, jaka ona jest w tym „konkretnym momencie”. To akurat doskonale wiemy, bo to właśnie jest.

Pod pretekstem przewidywania tego, co się może zdarzyć i – jak mówią – by nie wystawiać Boga na próbę, ludzie spędzają mnóstwo czasu na przemyśliwaniu, namysłach, planowaniu.

Zużywają swe siły na niespokojne przewidywania, zamartwiają się i podejmują rozliczne środki ostrożności, a wszystko to nadaremno, ponieważ kiedy wreszcie nadchodzi przyszła chwila, o której myśleli, sprawy mają się inaczej albo zmieniły się nasze myśli i uczucia.

Kończy się na tym, że ludzie podejmują działania bardzo często sprzeczne z tymi, które planowali bezużytecznie i z wyprzedzeniem wcześniej i na które decydowali się, jak się teraz okazuje, daremnie. 

Myślmy tylko o tym, jak wykorzystać teraźniejszą chwilę zgodnie z rozkazem Boga, zostawiając przeszłość Jego miłosierdziu, a przyszłość Jego Opatrzności. 

Wystarczy zatem powtarzać „chcę właśnie tego, co Bóg daje”, a pokój pojawi się niespodziewanie. 

Światła Miasta, o. Krzysztof Pałys  

Czytaj więcej: Chcę właśnie tego, co Bóg daje.

W pierwszym wypadku utrwalamy swój stosunek do Osoby, w drugim zaś naszym punktem odniesienia staje się rzecz, idea, abstrakcja.

Powiem paradoksalnie: nie będzie świętym ten, kto dąży do świętości.

Ktoś może rozumieć go tak, że zapomni o sobie i swojej doskonałości, a skoncentruje się na Bogu i miłości do Niego i do bliźnich.

A ktoś może rozumieć go tak, że będzie się wciąż zastanawiał, czy taka lub inna linia postępowania prowadzi go do świętości… i postawi sobie w centrum uwagi swoją własną doskonałość.

Ten pierwszy o świętość w praktyce nie pyta, ma ważniejsze rzeczy na głowie; toteż i rośnie na autentycznego świętego.

Ten drugi w praktyce kręci się wciąż wokół swojego ja, toteż świętości nie osiąga, choćby mu się wydawało inaczej.

Siostra Małgorzata Borkowska OSB 

Czytaj więcej: Centrum Duchowości Benedyktyńskiej

Sakramenty są drogą naprawy zburzonego przez grzech ładu. W wyniku grzechu powstaje hierarchia między ludźmi, pycha żywota panująca w sercach ludzkich prowadzi do tego, że władza, wszelka władza, wiąże się z pokusą deptania godności człowieka.

Pan Jezus jednak, będąc sam królem naprawia porządek odniesień międzyludzkich przez wskazanie drogi służby. Ta postawa służby powinna być postawą współmałżonków.

Naprawa, której dokonuje Syn Boży stając się człowiekiem, polega z jednej strony na podjęciu i ukazaniu nam drogi uniżenia, jako drogi naprawy.

I tylko na takiej drodze można rozumieć przywrócenie ładu.

O. KAROL MEISSNER OSB  

Czytaj więcej: www.mateusz.pl